KÖYLÜ

O topraktan öğrenip
Kitapsız bilendir.
Hoca Nasreddin gibi ağlayan
Bayburtlu zihni gibi gülendir.
Ferhattır
Keremdir.
Ve keloğlandır.
Yol görünür onun garip serine,
Analar babalar umudu keser,
Kahbe felek ona eder oyunu.
Çarşambayı sel alır,
Bir yar sever
El alır,
Kanadı kırılır
Çöllerde kalır,
Ölmeden mezara koyarlar onu.
O, yunusu biçaredir,
Baştan ayağa yeredir,"
Ağu içer su yerine....
Fakat bir kerre bir derd anlayan
düşmesin önlerine
ve bir kerre vakterişip :
"-GAYRİK, YETER!.."
demesinler.
Ve bir kerre der ise bunu bir
"İsrafil surunu urur
Mahlukat yerinden durur",
Toprağın malızı başlar
Onun nabızlarında atmağa
Ne kendi nefsini korur,
ne düşmanı kayırır,
"Dağları yırtıp ayırır,
kayaları kesip yol eyler âbıhayat
akıtmağa !...
N.H. (imza)"